“Meral beni ümit verici bir dikkatle dinlemişti. Şimdi hatırlıyorum. Ve kendi kendime soruyorum: Buna rağmen son buluşmamızda ikincilerimize* ihtiyacımız olduğunu niçin söyledi? Bu ısrarı şimdi bana endişe veriyor. Korkuyorum. Onu kıskacı içinde çırpındığı akrebin zehirlerinden kurtaramazsam bir sevgiliyi kaybedeceğim için de, isabetsiz tercihimin cezasını çekeceğim için de değil; onu insan tarihi boyunca devam eden bir ruh destanının muzafferleri arasında görmek imkanı varken, sırf dejenere muhitinin ve örneklerinin tesiri altında ışığını kaybeden zekasının ve yıkılan iradesinin, sayısız kurbanlar ve mahkûmlar kafilesi içinde, onu da azaptan azaba sürüklemekten alıkoymamış olmasına yanacağım.”
Peyami Safa, “Yalnızız”, Sf. 196.
* nefis olarak da tarif edilebilecek, heyecan arayan sorumsuz ve koyveren ikinci kişiliklerimiz.
