Ceru-2 adlı kapsül okyanusun dibine doğru ilerliyordu. Dibe indikçe pencereden görünen morluk siyaha kayıyordu giderek ve sıcaklık da ışıkla birlikte azalıyordu.
“Çok soğudu” dedi adam. “Tahmin etmediğim kadar”.
“Tedarikli gel demiştim” diye hatırlattı kadın. “Yabancı bir gezegenin okyanusunda, sıcaklık gradyanının ne olduğu konusunda fikrimiz yoktu”.
“Demiştin evet; ama kapsülün de ağırlık limitleri var” dedi adam. “Bir optimizasyon gerekiyordu. Üşütme olasılığım ve ağırlık arasında; bir getir götür hesabı.”
Kadın ikna olmadı. “Kapsülümüz bu sayede belki daha hafif olabilir… Ama üşüdüğün için üzülüyorum ben. Daha huzursuzum.”
Yörüngedeki gemiden inerken, daha fazla ekipman alıp gelmişti, çünkü daha deneyimliydi adamdan. Adam yanıt vermedi, kadının samimiyetini ve sevgisini hissetti daha çok; optimizasyon formülünde bir parametreyi atladığını fark etti: Onun üzüntüsü. O üzülüyordu ve bir çözüm gerekiyordu…
Neyse ki o çözüm kendiliğinden beliriverdi. Kadın adama sarıldı, adam da ona. Üşümediler böylelikle.
Adam, “…bahaneydi zaten” dedi. “Sen bana sarılasın diye…”
ve penceredeki morun siyaha çalmasından daha az korku duydular.
