Otel odalarının az eşyaları ilk başta bir ferahlama hissi yaratsa da gecenin sessizliği ne varsa alıp götürüyor. Sen girmeden önce bir başka kişi yatmıştı buraya ve başka başka hayallere dalmıştı. Başka başka efkarları vardı… Hiç izi kalmadan gidiverdi. Şimdi ben geldim. Dertlerimle, düşüncelerime. Sırtımı yatağa verip yükselen sigara dumanına bakınca ben kendime ait bir şeyler düşünüyorum ve dumanlar bunu tavana çizmiyor. Onunki de çizmemiş. Belki sigara bile içmiyordu. Yarın ya da yarından sonra ben de burayı terk ettiğimde hiçbir iz kalmayacak. Her şey bir çarşafın değişmesine, bir banyonun silinmesine bakıyor. Bir insanı bir odadan silip atmak bu kadar kolay.
Dünya da bu yönüyle otel odasına benziyor. Kimler gelip, kimler geçiyor. Ne sokaklarda kimler oturuyor. Geçtiğimiz gün Eyüp’te bir restorana gittik mesela. Eski bir konak. Garson anlattı: Geçenlerde çok yaşlı bir kadın gelmiş ve demiş ki, “ben çocukluğumda bu konakta oturdum”. Garibine gidiyor insanın. Zaman çok hızlı ilerliyor yaşlandıkça.
Bazen şey düşünürüm: Çocuklara vakit geçmek bilmez, çünkü sözgelimi onlar için bir hafta ömürlerinin 300’de birine falan denk gelir. Bir yıl ise beşte birine örneğin. Ancak yaşlandıkça bir hafta ömrünüzün onbinde birine kadar varıyor. Limiti sıfıra gidiyor yani. Belki o yüzden yaşlandıkça hızlanıyor zaman. Ömre göre, göreceli…
Bir rivayet vardır: Einstein’in zamanın göreceli olduğu söylemini anlamayan bir kız biraz daha açıklamasını istemiş. O da demiş ki: “Altı ısıtılan bir kazandaki 10 dakikayla, sevgilinin kollarındaki 10 dakikayı karşılaştır. Sence ikisi aynı mı?”
Bu da farklı bir yaklaşım. Çocukluk sevgilinin kollarındaki anlar gibi. Heyecanlı. Güvenli bir liman çoğu zaman. Günü geçirmek tek dert. Ayı geçirmek yok, yılı doldurmak yok. Bir önceki yıla göre artan tek sayı kışın “kaça gidiyorsun?” ile yazın “kaça geçtin?” sorularının yanıtları. Öte taraftan yaşlılık, altı giderek ısınan bir kazanda olmak gibi. İnsan aynı soruların araya bir “l” harfi sokuşturularak sorulmasından korkuyor:
“Kaçla gidiyorsun?”
“Nasıl yani?”
“Tahtalı köye diyorum…”
Ya da,
“Kaçla geçtin?”
“Nerden?”
“Hayattan canım…”
Özellikle “kaçla” diye soruyorum… Konumuz bu ya. Hızlanıyor zaman.
Hani tatile ya da köye gideceksinizdir. Yol bitmek bilmez, ama dönüşte de bir o kadar çabuk ve sıkıcı geçer.
Çocukken büyümek işte o köy…
Yaşlıyken ise “orda bir köy var uzakta…”
Güzel bir şarkısı vardı Harun Kolçak’ın, ilk kasetinde:
“Nasıl? Bırakıp gitti bizi günler, geceler… Nerede? Önümüzdeki uzun uzun seneler… Bu hazin, bu ezik duruş, kabul ediş neden? Bu hayal kim? Kim bu resimler?”
Otel odası bu dünya…
İş çarşafı değiştirmeye bakar. Bir de banyoyu temizlemeye…
